Exclusief interview met dixi-slaper: “Nachtje doorhalen eindigt in mobiele plee op industrieterrein”

Na het WTF-momentje probeert Peter door de kier naar buiten te kruipen, maar dat lukt niet. Er is te weinig ruimte. Daarna probeert hij aan de bovenkant van de deur het dak van de dixi op te klimmen, maar ook dat lukt niet. De dixi staat op een trailer vastgeklemd tussen vele andere dixi’s. Als Peter zijn telefoon pakt, ziet hij dat hij 48 oproepen heeft gemist. Gelukkig is de batterij nog vol en kan hij de buitenwereld contacten. Want anders heeft hij een enorm probleem.

Bijna dood-ervaring in een dixi

“Ik heb diabetes en had geen suiker of medicijnen bij me”, vertelt Peter. En minstens zo belangrijk: na twee dagen goed borrelen schreeuwt het lichaam om vocht. De twee appeltjes die Peter bij zich heeft zijn genoeg om even te overleven, maar het is wel zaak dat hij zo snel mogelijk bevrijd wordt. “Het was zaterdagochtend en ik had door dat ik op een een verlaten terrein stond. Voor hetzelfde geld kwam er pas twee dagen later, op maandag als de werkweek weer begint, iemand mij bevrijden.”

Van zaterdag tot maandag in een dixi bivakkeren overleeft niemand, zeker niet na twee dagen goed feesten in Groningen. En al helemaal niet als je ook nog suikerziekte hebt. Maar, zoals gezegd: Peter heeft gelukkig een volle telefoon waarmee hij 112 belt. “Hallo, met Peter, ik zit opgesloten in een dixi en kan er niet uit”, vertelt hij aan de alarmlijn. De dame die hem te woord staat, kan haar lach niet inhouden. “Weet u waar u bent meneer?”, vraagt ze als ze is bijgekomen van het gieren.

112

Dat weet Peter eigenlijk niet, ergens op een industrieterrein op een trailer tussen andere dixi’s vlakbij een drukke autoweg, is het enige dat hij weet. Maar de telefoon biedt uitkomst. Via Google Maps ontdekt Peter dat hij ergens ten Oosten van de stad is. Hij maakt een screenshot van zijn locatie en stuurt die door naar de alarmlijn. “Na ongeveer een uur werd ik gebeld. Ze waren in de buurt, maar zagen nergens dixi’s. Toen hebben ze de sirenes aangezet in de hoop dat ik ze zou horen.”

Peter hoort de sirenes vlakbij en begint als een malle op de deur van de dixi te rammen. “Ik denk dat ik wel wat heb kapotgeslagen, ik moest er echt uit.” Even later hoort hij dat agenten bezig zijn om de weg naar zijn dixi vrij te maken. Er wordt een heftruck bijgehaald en na een half uur dixi’s aan de kant zetten, gaat de deur van zijn wc eindelijk open. “FREEDOM!”, schreeuwt Peter als hij naar buiten stapt waar de draaiende camera’s al op hem wachten.

Hoe dan?

Zelf heeft hij ook via Snapchat een filmpje gemaakt van zijn bevrijding, maar helaas is hij vergeten om de video op te slaan. “Anders hadden jullie die ook wel mogen hebben.” Helaas, zijn vast hilarische beelden, maar we zijn al lang blij dat hij zijn verhaal met ons wil delen. Want hij wil eigenlijk niet in de media komen met dit verhaal. “Iedereen belde me, Hart van Nederland, Grandioos Groningen, RTV Noord en Dumpert, maar ik wilde niet met mijn gezicht en naam in de media komen.”

Tegen ons wil hij het verhaal eenmalig vertellen, op voorwaarde dat wij zijn echte naam niet noemen. Gaan we mee akkoord omdat we te nieuwsgierig zijn hoe dit absurde dixi-avontuur tot stand is gekomen. Het verhaal begint op Koningsnacht. Peter is dan op een festival waar hij een paar biertjes drinkt en wat drugs neemt. Rond drie uur in de nacht trekt hij met wat vrienden naar de binnenstad om nog een paar biertjes bij OOST te drinken. De paar biertjes eindigen in een nachtje doorhalen.

Nachtje doorhalen

“Een paar vrienden gingen vervolgens door naar Kingsland. Ik trok samen met een vriendin de stad in.” Terwijl de koning rondloopt in 050, is Peter alweer aan het feesten en dat houdt hij tot ongeveer middernacht vol. “Ineens had ik door dat ik echt helemaal gaar en af was. We hebben nog een kebabje gescoord en toen ging ik even plassen in een dixi op de Grote Markt. Daar ben ik, denk ik, vrij snel in slaap gevallen.” De vriendin, met wie hij op pad is, raakt ondertussen in paniek.

“Ze was me ineens kwijt. Ik was nergens meer te bekennen. Ze heeft me heel vaak gebeld, maar ik sliep er dwars doorheen. Als ik goed op stap ben geweest, moet je me echt wakker slaan. Uiteindelijk heeft ze zelfs de politie gebeld, omdat ze zich zorgen maakte over mij omdat ik diabetes heb.” De politie kan die nacht weinig doen en weet Peter ook niet te vinden. De dixi-ophalers weten de mobiele plee wel te vinden, maar hebben niet door dat er iemand zijn roes in uitslaapt.

Toekomst zonder dixi

Ze takelen de wc nietsvermoedend op de vrachtwagen en droppen de lading tijdelijk op het terrein van Kuil Banden. Daar wordt Peter zes uur later wakker in de dixi. Zes dagen later kan hij het nog amper bevatten, hoewel zijn vrienden er niet raar van opkijken. “Ik heb altijd wel wat.” Maar zoiets bizars gaat zelfs Peter niet in de koude kleren zitten. “Ik was echt heel blij toen ik bevrijd werd en ben ook dankbaar voor de presentjes en excuses die ik heb gekregen van het bedrijf.”

Tot slot heeft de dixi-dude ook een wijze les geleerd. “Als je op stap gaat moet je altijd zorgen dat de batterij van je telefoon vol is. Dat kan je leven redden.” Verder wil hij het verhaal vooral afsluiten. “Ik doe nu eenmalig mijn verhaal en hoop dat ik daarna in alle rust mijn leven weer kan oppakken. Ik wil in ieder geval niet overal waar ik in de toekomst kom gezien worden als de gast die in slaap viel in een dixi. Dat is denk ik niet heel goed voor mijn loopbaan.”

Disclaimer: Peter is niet zijn echte naam.