Louise (76), de guerrilla-tuinier van de Moesstraat, oogst boete en mogelijk strafblad voor stiekem tuintje

Eind maart was Louise druk bezig met het aanleggen van een stadstuintje aan de rand van de stoep . Tegels gewipt, potaarde stond klaar net als een lading planten om het tuintje te vullen. Mooi werk. En een project waar de krasse bejaarde al weken, maanden en jaren mee bezig was. Sterker: 40 jaar geleden komt Louise wonen in het oude politiebureau en sindsdien poogt ze om de buurt te vergroenen. Begrijpelijk, want de Moesstraat is een van de grijste straten van Groningen. Gevolg is dat de temperatuur in de zomer enorm oploopt en dat de overgang van het Plantsoen naar de straat nogal een hard contrast is.

Mag dus niet

Ondanks 40 jaar proberen de straat te vergroenen, kreeg ze de gemeente en woningbouwcoöperatie Lefier niet mee. Lefier wilde niet dat tuintjes worden aangelegd tegen de gevels, want dat is lastig met onderhoud en zo. En het stadhuis zag ook allerlei bezwaren. Zo wilde Louise het liefst allemaal bomen in de straat planten, maar dat kon niet omdat de Moesstraat vol zit met kabels, aldus de gemeente.

Daarop besloot Louise uiteindelijk zelf maar een tuintje aan te leggen. Van de voorzitter Wekrgroep Groen Noorderplantsoen kreeg ze een boek over guerrilla gardening en na de nodige zelfstudie gaat ze enthousiast aan de slag. Totdat ze een gat van ongeveer 2 vierkante meter heeft gewipt en BOA’s verschenen. Of mevrouw daar wel onmiddellijk mee wilde stoppen en het gat weer wil dichtmaken. Nee dus. Ammehoela, dacht Louise. „Een beetje opstandig ben ik door het gedoe wel geworden.” Ze ging dan ook door met het aanleggen van de border ondanks de sommaties van de ambtenaren die verbouwereerd toekeken.

Vergroenen, maar een proces verbaal oogsten

Als er niet geluisterd wordt naar BOA’s, roepen ze de hulp van de politie in. Zo werkt dat. En zo ging dat ook in dit geval. Niet veel later kwamen de BOA’s opnieuw, dit keer met de politie in het kielzog. Louise vluchtte naar binnen om de gemoederen te laten bedaren. Dat lukte niet echt. Nog meer agenten verschenen. Eem later kwam ook nog een vrachtwagen van de gemeente aanrijden en er volgde een proces verbaal vanwege baldadigheid. De boel willen vergroenen en een proces verbaal oogsten.

Diezelfde avond deed ze, met tranen in de ogen en schrik in de stem, haar beklag bij ons en een dag later verscheen het artikel. Sommigen vonden dat de agenten en BOA’s volledig gelijk hadden, anderen roemen de brutaliteit en vergroeningsdrang van Louise. Maar het dut niks wat het grote publiek ervan vindt. Uiteindelijk gaat om de wet en die handhaven. Dat gebeurt. Want Louise ontving een paar dagen geleden de strafbeschikking en boete van 269 euro vanwege ‘op de openbare weg baldadigheid plegen tegen personen of goederen’.

„Ik wil geen strafblad”

Het steekt Louise enorm, zacht uitgedrukt. Nog nooit is ze in aanraking geweest met politie of justitie en nu krijgt ze op haar 76e een strafblad. „Dat wil ik absoluut niet”, appt ze straf. „Daarom kan ik niet anders dan bezwaar aantekenen en de zaak laten voorkomen. Maar liever besteed ik mijn tijd en energie aan iets waar ik energie van krijg.”

Hans Coenraads, woordvoerder van de gemeente, vertelde eind maart waarom Louise het proces verbaal kreeg: „Het is niet de bedoeling dat de gemeentelijke stoep zomaar wordt opengebroken. Mevrouw kreeg daarom een proces verbaal onder de uiteindelijke noemer baldadigheid. Omdat ze vervolgens doorging, zijn we teruggekeerd met politie en handhaving. Dat is het protocol als iemand niet in gesprek gaat.”

Lees hier het hele verhaal.