Nog eem over die stenen tegen het raam, intimidaties en bedreigings

Vrijdagavond, iets voor middernacht, worden er vijf stenen tegen de ramen van mijn huis gegooid. Met succes. Want twee ruiten sneuvelen. Op het moment van de vernieling is er gelukkig niemand thuis. Mijn vriendin is op stap met een bestie van haar, en ik tik met een maat een borreltje weg in Knarie. Pas rond 1:30 uur ontdekken we wat er gebeurd is.

Van tosti bakken naar scherven pakken

Ik sta niksvermoedens een tosti te bakken, met salami, belegen kaas en een vleugje cheddar cheese, als mijn vriendin geschrokken de voordeur opent. “Wat is er gebeurd?”, vraagt ze met een trilling in haar stem. Samen lopen we de woonkamer in en daar treffen we de ravage aan. Glasscherven liggen door de halve kamer en de vensterbank ligt er bezaaid mee.

Bloempotten en andere prullaria, die normaal gesproken in de vensterbank staan, liggen verslagen op de grond. Wij staan er ook even verslagen bij. “What the fuck!” Uit ons eigen buurtonderzoek blijkt dat verschillende buren twee jongens met capuchon hebben gezien. Ze houden zich verdacht op voor mijn huis en na de knallen en het glasgerinkel rennen ze weg.

Online makelaar

Vriendin en ik denken vervolgens al snel hetzelfde: die dag kom ik thuis met de mededeling dat ik weer eens bedreigd ben door de online makelaar waar ik die middag voor wederhoor ben. De makelaar gaat vaker de fout in met verboden bemiddelingskosten. Telkens bedenkt hij een nieuw foefje om op laffe wijze misbruik te maken van de woningnood, zo ook nu weer.

Als ik hem daarmee confronteer, ontaardt het gesprek snel in onvriendelijkheden. Hij geeft toe dat het niet mag, maar hij kan niet anders. Vervolgens slingert hij enkele jijbakken uit de mouw. Ik heb weleens XTC geslikt, dus ik ben minstens zo fout. Het zal wel. Als hij dreigend op een paar centimeter tegenover me staat, zegt hij mijn huisnummer.

Woldring Verhuur

Later herhaalt hij mijn huisnummer met de opmerking: “Komt steeds dichterbij.” Daar hecht ik op dat moment weinig waarde aan. Mijn adres gaat al jaren rond in het wereldje. Zo lekt directeur Riegman van Woldring Verhuur mijn privé-adres aan derden. En niet met het verzoek om een bloemetje op mijn adres te bezorgen.

Het adres dat Riegman deelt, is een foto van de afschrift uit de Basisregistratie Personen. Zijn advocaat kan daarbij omdat ze een rechtszaak tegen mij hebben aangespannen. Dat mag. Maar vervolgens dat adres delen met derden en dan ook nog in deze context, dat kan en mag absoluut niet. Daarnaast verschijnt mijn adres regelmatig op Facebook.

Bedreigings en oproepen tot

En vaak niet met de insteek: bezorg daar maar eens een bloemetje. Zo wordt mijn adres gedeeld onder het artikel over de relletjes in Paddepoel, waar wij over publiceren. Een of andere Sjaak pent onder dat artikel op Facebook: “Hier woont Willem Groeneveld, misschien moeten we daar verder rellen.” Daarnaast ontvang ik al jaren bedreigingen en intimidaties.

Dus dat de makelaar mijn adres weet, boezemt op dat moment geen angst in. Zeven uur later worden mijn ramen ingegooid. Daar schrik ik wel van. En niet alleen ik. Ook mijn vriendin is er behoorlijk emotioneel van. Maar niet voor lang. Een dag later maakt de schrik plaats voor strijdvaardigheid. We gaan er al jaren vanuit dat dit een keer kan gebeuren.

Dank

Daarmee is overigens niet gezegd dat de makelaar die ik die middag spreek ook verantwoordelijk is voor de stenen tegen de ramen. Maar toevallig is het wel. Om valse verdachtmakingen te voorkomen noemen we de naam van het bedrijf niet. Het is aan politie en justitie om onderzoek te doen en eventueel de verdachten in te rekenen voor bedreiging en vernieling.

In overleg met de hoofdredactie van NDC mediagroep, onze uitgever, hebben we besloten om dit verhaal via DvhN wereldkundig te maken. Dat is afgelopen maandag gebeurd. Met als gevolg dat in alle kranten en radiojournaals erover werd gerept. Dat doet deugd. Wat ook fijn is: alle honderden reacties en steunbetuigingen, van criticasters tot vakbroeders.

Wij wijken niet

Vanwege al die aandacht voelen we ons toch geroepen met een verklaring te komen. Ondanks dat we niet graag over onszelf schrijven. Dat neigt naar zelfbevlekking en daar gruwelen we van. Maar gezien de situatie en de vragen die we krijgen, moeten we misschien wel. Daarom. En we willen ook graag de gelegenheid aangrijpen om een paar slotwoorden te delen.

Wij wijken niet voor intimidatie, scheldpartijen, bedreigingen en vernielings. Het sterkt ons alleen maar in de overtuiging dat we deze verhalen moeten brengen. Dat we moeten blijven graven. Omdat het het weer aantoont dat een deel van de verhuurmarkt in Groningen vreselijk verrot is. Dit is geen incident op zich, dit is hoe een gedeelte rolt.