Supporters zijn de enige die zich aan de malheur onttrekken en op hoog niveau acteren

De een heeft aan het begin van de pot en zelfs na het gelijkspel nog wat hoop, de ander heeft dat reeds laten varen na de cruciale en verloren wedstrijden tegen Cambuur en Volendam. Maar de hoop is niks meer dan uitgestelde teleurstelling. FC Groningen heeft van de afgelopen 31 wedstrijden maar drie gewonnen. Dat verval werd ingezet onder Buijs, voortgezet door Wormuth en naar absolute kelder getrokken door Van der Ree, die er ook niks aan kan doen maar ook niks aan doet.

Schril contrast tussen veld en tribunes

Het is malheur. Spelen op vrijdagavond tegen Top Oss thuis of Jong AZ uit is het schrikbeeld dat als een spook door de Groene Kathedraal waart. Dat zorgt voor lamlendigheid onder spelers en trainersstaf. Er is geen branie, nul durf, nog minder geloof en weinig opportunisme. De angst regeert en houdt alles en iedereen in de krampachtige greep. Van de perschef tot de directeur. En van de trainer tot veldprikker. Het is een self fulfilling prophecy geworden waar alleen de supporters zich onttrekken.

Op het veld lopen de broodvoetballers die geen meter extra rennen om de bal binnen te houden, het duel te winnen of ruimte te maken voor een ander of zichzelf aan te bieden. Het is passief tot en met en staat in schril contrast met de Noordtribune waar de fanatieke aanhang de kelen kapot schreeuwt, scheurtjes in de fundering springt, blaren op de vingers schildert en in 90 minuten weer meer emotie en clubliefde op de mat legt dan wat de hele selectie en trainersstaf het hele seizoen laten zien.

De dikke dame heeft nog niet gezongen

En dan heb ik het nog niet eens over het bloed, zweet en de tranen die de levers leveren. In barre tijden biedt de fles troost. Of in dit geval de plastic bekers gerstenat. Omdat er veel verdriet en pijn is, die met de minuut groter wordt, vloeit het bier talrijker naarmate de wedstrijd vordert. Er valt zelfs niet tegenaan te drinken. In elke hand een vol biertje en alweer zes verse biertjes in aantocht en daarna nog een lading. Het is balsem voor de gekwetste maar nog niet geknakte Groninger ziel.

Het kan nog. De dikke dame heeft nog niet gezongen. Maar er moet wel heel wat veranderen op zeer korte termijn om de vele bestuurlijke en voetbaltechnische clusterfucks van de afgelopen seizoenen goed te maken, om de in vele geledingen doodzieke club ietwat beter te maken. Aan de supporters zal het niet liggen. Ondanks dat de hoop elke wedstrijd weer de grond wordt ingeboord, zit het stadion vol en zijn de supporters de enige die 90 minuten lang op niveau acteren.

Boeren die geven nooit op.