Tentjes voor Ter Apel staan nu in Duinkerke. Ondernemer heeft schadeloosstelling gekregen van OM
De tentjes zijn aangekomen in Duinkerke.
De beelden van het overvolle opvangcentrum gaan bij Willem, zelf een jonge vader, door merg en been. Hij wil wat doen en besluit eerst om Ter Apel te bezoeken. Daar ziet hij een tafereel dat een half jaar later nog steeds op zijn netvlies staat gebrand. Een jong meisje in een roze jas stapte met haar moeder uit de bus. „Ze keek naar het veld, naar die zee met lege bekertjes, afval, mensen die zich wassen in wasbakken en eten dat over een hek werd uitgedeeld. Dan kom je na een lange reis aan en mag je je daar nestelen.”
Als de overheid het niet doet, doet Willem t wel
Bij thuiskomst zet Willem direct een crowdfunding op. Met het doel om 5.000 euro binnen te halen waar festivaltentjes van worden gekocht. „Die mensen hadden gewoon beschutting nodig tegen de wind en regen, en wat privacy”, legt de barmhartige Groninger afgelopen week uit aan NRC . „Zodat ze niet met hun hele hebben en houden daar buiten moesten blijven als een stel koeien.”
Drie dagen later staat de teller op ruim 12.500 euro. Genoeg voor 165 blauwe Tornado’s; de tweepersoons festivaltentjes die binnen een paar seconden zijn opgezet. Dan begint de ellende. Zo hangt de burgemeester van Groningen, ook voorzitter van de Veiligheidseregio, aan de telefoon. Hij vraagt om geduld en belooft snelle beterschap. Maar er komt amper verbetering in de mensonterende situatie. Dus hij besluit de tenten alsnog uit te delen.
„Zijn regels belangrijker dan menselijkheid?”
Dat vindt de Veiligheidsregio maar niks. Ze proberen het uitdelen zelfs tegen te houden omdat de tentjes brandbaar zouden zijn. Gelul, volgens Willem in NRC. „„Natuurlijk, alles waar je vuur op zet gaat op een gegeven moment in de fik. Maar deze tentjes mocht je ook op festivals neerzetten.” Sterker: ze mochten zelfs op festivals staan die werden georganiseerd met toestemming van dezelfde Veiligheidsregio. Daarop volgt het argument dat er veel opstootjes zijn en dat mensen de tentharingen als wapen kunnen gebruiken.
Willem oppert daarom om ze zonder haringen uit te delen. Dan volgt de volgende reden om het niet te doen. Er zou geen controle zijn op wat in de tenten gebeurt. Is zo. Maar wie kwaad wil doen, kan altijd en overal kwaad doen, countert Willem. Die de houding van de regionale overheid betitelt als slappe hap: „Ambtenaren en bestuurders vinden altijd wel een reden waarom iets níét kan. Regels, processen en procedures. Zijn regels belangrijker dan menselijkheid? Ik vind van niet.”
Afgepakt
Dus klapt Willem met enkele collega’s halverwege augustus naar Ter Apel. De tentjes vinden gretig aftrek. Binnen vijf minuten zijn ze allemaal uitgedeeld. Eem later klappen overal op het terrein de tenten open. „Dat gaf echt een dankbaar gevoel. Dat je iets goeds doet voor de wereld, dat smaakt naar meer.”
Lang duurt de vreugde niet. Een dag later vertelt een van de vluchtelingen via Linkedin dat alle tenten in beslag worden genomen. Willem is woest. „Het regende ook nog. Hoe idioot kun je zijn?” De overheid is onverbiddelijk. De tenten verdwijnen in een grote loods. Pas na hoog juridisch spel worden ze met een „stevige schadevergoeding” weer overgedragen aan Willem.
Duinkerke
Veel van de tentjes hebben dankzij het ruwe handelen van de ambtenaren het niet overleefd en zijn rijp voor de prullenbak. De lading tenten die nog wel in goede conditie zijn, heeft Willem overgedragen Stichting Migreat. „Ze zijn afgelopen week naar de Jungle van Duinkerke gebracht.” Daar bivakkeren al jaren duizenden vluchtelingen onder inhumane omstandigheden in een drassig bos. Willem is blij met de nieuwe bestemming. En schadeloosstelling van het OM? Ook dat geld gaat naar vluchtelingen. „Samen met de organisatie Migreat kijken we wat we daarmee kunnen doen.”
